Als je het met je hoofd niet opgelost krijgt

Er zijn momenten in het leven waarop denken niet meer helpt. Je zoekt naar antwoorden, probeert te begrijpen wat er gaande is, maar hoe scherp je gedachten ook zijn — er komt geen helderheid. Alsof je hoofd vooruit wil, maar iets in jou nog niet mee kan.

In mijn coachpraktijk ontmoet ik regelmatig mensen die vooruit willen. Ze willen begrijpen, herstellen, stappen zetten. Soms ook omdat een bedrijfsarts of werkgever heeft gezegd: “Misschien helpt coaching.” En dan komt er een soort innerlijke opdracht om iets te gaan doen.
Maar juist dáár wringt het vaak: het hoofd wil verder, terwijl het lijf nog op de rem staat.
In deze blog lees je wat er in zo’n tussenfase gebeurt, en waarom het niet gaat om meer doen, maar om leren zijn.

De storm in je binnenwereld

Onze eerste neiging is om onrust te willen fixen. We zoeken afleiding of proberen grip te krijgen: hoe los ik dit op, wat moet ik doen?
Maar soms is er niets te doen. Zoals in het Boeddhisme wordt gezegd:
“Laat de storm zich in je voltrekken, zonder te proberen die weg te drukken. Laat het je maar even overweldigen. Je hoeft geen kant op.”

Dat vraagt om stilzitten — roerloos, zonder richting. Niet omdat je passief bent, maar omdat er iets in je aan het verschuiven is. Je laat de controle los en leert luisteren, niet alleen met je hoofd, maar met je hart.

Als je hoofd wil begrijpen wat je lijf nog niet kan volgen

In deze fase wil het hoofd graag grip houden. Het zoekt verklaringen, wil begrijpen, vooruitdenken. Maar het lichaam spreekt vaak een andere taal. Waar het hoofd plannen maakt, reageert het lijf met spanning, vermoeidheid of juist een gevoel van bevriezing.

Voor veel mensen voelt stilvallen als falen. We zijn gewend om te denken, te doen, door te zetten. Maar voelen vraagt iets anders: vertragen, toelaten, luisteren naar wat er in stilte voelbaar is.
Dat is niet eenvoudig als je jarenlang hebt geleerd om weg te gaan van gevoel — om te presteren, te zorgen of overeind te blijven.

Voelen is niet hetzelfde als analyseren wat je voelt.
Het is simpelweg opmerken: wat gebeurt er in mijn lichaam, in mijn adem, in mijn borst of buik? Wat wil er gevoeld worden, zonder dat ik het hoef te verklaren of te veranderen?
Dat is de kern van mindfulness: aanwezig zijn bij wat er is, met open aandacht en zonder oordeel.

In deze tussenfase gaat het niet om doen of beslissen. Het gaat om herstellen van binnenuit: langzaam weer contact maken met je energie, je veerkracht en met wat wezenlijk bij je past. Vanuit die rust ontstaat vanzelf richting.

Langzaam ga je merken dat zulke periodes op verschillende lagen inwerken:

• In je hoofd – waar je probeert te begrijpen.

• In je gevoel – waar pijn, gemis of verwarring voelbaar zijn.

• In je lichaam – waar spanning, vermoeidheid of onrust zich vastzetten.

• In je gedrag – waar je geneigd bent om door te gaan, te zorgen of te presteren.

Herstel begint niet in het denken, maar in het toestaan van wat je voelt. Dáár komt de beweging op gang.

Het niet-weten verdragen

We leven in een tijd waarin ‘weten’ en ‘doen’ hoog staan aangeschreven. Toch ligt juist in het niet-weten vaak de kiem van iets nieuws.
Het is de ruimte waarin we niet meteen hoeven te kiezen of oplossen, maar kunnen meestromen met wat er is.
Dat vraagt moed: om niet meteen te grijpen naar een verklaring of oplossing, maar te blijven bij wat nog vormloos is.

De tussenruimte

De tussenruimte — die onzekere, soms pijnlijke leegte tussen oud en nieuw — is waar innerlijke groei ontstaat.
Daar waar het hoofd het niet meer weet, kan het hart beginnen te fluisteren. En vaak pas achteraf zie je: dáár, in die verwarring, ontstond langzaam iets nieuws.

Bezinnen én verder voelen

Wil je het grondiger aanpakken, of voelen echt op de kaart zetten in je herstel, dan kun je ook ondersteuning zoeken van een professional.

Coaching is daarbij vaak een goed startpunt. Mijn begeleiding is niet lichaamsgericht in therapeutische zin, maar raakt daar wél aan.
Ik help mensen juist in die overgang: van begrijpen naar ervaren, van denken naar voelen — altijd afgestemd op de context van werk, herstel en de opdracht van de organisatie.

Zeker bij burn-outklachten werkt een en-en-benadering vaak het beste:
coaching om inzicht, richting en duurzame gedragsverandering te ondersteunen,
én lichaamsgerichte begeleiding om spanning, ademhaling en energie te herstellen.

Suggesties voor aanvullende begeleiding:

• Via de huisarts – vraag of hij of zij een goede lichaamsgericht therapeut of psychosomatisch fysiotherapeut kent. Je kunt ook zelf zoeken; kijk welke aanbieders vergoed worden binnen jouw zorgverzekering. Adviseert de huisarts een POH-GGZ (praktijkondersteuner geestelijke gezondheidszorg), bedenk dan dat dit meestal kortdurende consulten zijn met de nadruk op het bespreken van klachten. Bij stress of overbelasting is vaak meer baat bij begeleiding die ook het lichaam meeneemt.

• Lichaamsgericht therapeut – werkt met aandacht, adem, beweging en lichaamsbewustzijn om spanning en emoties beter te leren voelen en reguleren.

• Haptonoom – helpt via aanraking en ervaringsgerichte oefeningen om beter contact te maken met je lichaam en je grenzen.

• Psychosomatisch fysiotherapeut – richt zich op de samenhang tussen lichaam en geest bij stress-, spannings- en vermoeidheidsklachten. Vrijwel elke grotere fysiopraktijk heeft iemand met deze specialisatie.

• Mindfulness-cursus – helpt om meer aanwezig te zijn in het moment, gedachten te observeren in plaats van erin mee te gaan, en opnieuw contact te maken met wat er in je lichaam voelbaar is.

Over Esther

Ik begeleid professionals die in een overgangsfase zitten — soms na uitval, soms uit eigen keuze. Samen onderzoeken we wat er onder de oppervlakte beweegt, zodat er rust en helderheid kan ontstaan, ook als het nog niet duidelijk is waar het heen gaat.

Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het kan zijn om te gaan voelen wanneer je een sterk analytische geest hebt. Hoe dóe je dat — voelen — als je zo gewend bent om te denken, te begrijpen en te sturen? Ik weet wat het is om gevoel te hebben om klem te zitten, het niet meer te weten en de moed te verliezen omdat je geen uitweg ziet. Dat ligt inmiddels ver achter me, maar in die periode waarin ik mijn leven niet kon ‘fixen’ zoals ik wilde, ontstond juist de ommekeer.

De School voor Zijnsoriëntatie en mindfulness hebben me destijds geleerd wat het betekent om de controle stap voor stap los te laten, te ademen in wat er is, en weer te voelen. Die ervaring vormt tot op de dag van vandaag de basis van mijn werk als coach — met mildheid, helderheid en vertrouwen in het proces dat zich ontvouwt.

Met ruim 25 jaar ervaring als coach, en als NOLOC-erkend loopbaanprofessional, begeleid ik mensen in het hervinden van richting, veerkracht en innerlijke rust — met beide benen op de grond en een open hart.